kinderen

Vroeger belde ik vaak collect call naar mijn moeder, vanuit Australië. Ruis op de lijn en vertraging maakte communiceren moeizaam. Tegenwoordig zijn we overal goed bereikbaar. Maar ruis op de lijn: dat bestaat nog steeds.

Ik was mijn zoontje zijn voeten aan het masseren en hij zei: “Mama, je doet het niet met aandacht.” Betrapt! En dat was natuurlijk niet de eerste keer. Wanneer was jij voor het laatst echt met aandacht aanwezig?

Opvoeden tegen je instinct in: niet alleen in mijn blogs maar ook in mijn leven een bekend thema. Want o jongens, wat willen we het goed doen. Als moeder, als vader. Opvoeden zoals het hoort, zoals je hebt geleerd of juist helemaal niet. Maar erg natuurlijk voelt dat niet.

Voor sommigen van jullie is het al zover en voor de rest van het land nadert het nu ook snel: het eind van de vakantie. Dag lieve zomer, dank voor al je warme momenten, je strakblauwe luchten, je oneindige vrijheid. Dank voor de luie pyjamaochtenden en de zwoele avonden die je ons hebt gebracht. Onze buiken zijn weer ontspannen en onze harten gevuld met mooie herinneringen. Wij voegen ons vanaf nu weer bij de orde van de dag. Tot volgend jaar!

Alle scholen hebben nu vakantie. Hoe is de zomer voor jou tot nu toe? Ben je lekker op vakantie of ben je (nu nog) thuis?

Mijn dochter zat op dansles. Ze had een lieve juf en ze genoot van elke les. Ze vond het heerlijk, ging helemaal op in de dans. De week na les stond steevast in het teken van herhalen wat ze had geleerd, dansen was haar favoriete bezigheid.